بی بی ...

بسم الله ...

   آمد اینگونه ولی هرچه که آمد نرسید

       عشق همواره به مقصود ، به مقصد نرسید ...

               از چه تـــمام فاطمه ها عمرشان کم است ؟
                            دنیا چرا به « فاطـــمه » نــامهــربان شده ؟

                        ****

معمولا وقتی دلـــم هوای حرم امام رضا رو میکنه

رو میکنم به سمتِ حرمِ شمــا بانــو

که شفاعتم و پیش برادرتون بکنید

که اجازه ی من و از آقــام بگیرید

تا دعوتم کنه و برم پابـــوسی ...

این بار هم با همون حال و هوا اومدم...

دلتــــنگ ِ حرم ِ شما ...

دلتنگِ حرم امام مهربونم ...

اومدم که اجازه ی رفتن بگیرم...

اما این بار حرمتون حال و هوای دیگه ای داشت برام ...

وقتی بهت اجازه میدن فقط 20 دقیقه زیارت کنی ...

این همه مسیر و اومدی و فقط زمان کوتاهی داری برای زیارت

آشفته ای و حیرون

نمیدونی توی اون شلوغی و هیاهو چی کار کنی ...

اما مثل ِ همیشه

امن ترین جا کنج حیــاطِ حرمه ...

همونجا زانو میزنی و نماز میخونی ...

از اونجا میتونی چش تو چش شی با بی بی

میتونی بدون اینکه کسی دور و برت باشه

زل بزنی به گنبد و بارگاهش

هر چی تو دلتـــه بگی...

ایــن بـــار

امـــا ؛

این بار با شنیدن صدای مداحی جوونای شهر شما

دل منـــم بردن بین الحرمین و کربلا

رفتم میون سینه زنی شبهای بین الحرمین اربابم

انگار حال ِ آدم که خیلی وخیم میشه

فقط و فقط سینه زنی تو بین الحرمین آرومش میکنه ...

این بار حرمتون برام شد خودِ کربلا ...

اصلا یادم رفت که اومدن اذن بگیـــرم و برم پیش امام رضا...

مرسی که راهـــم دادی بانـــو

مرسی که پناهم دادی ...

مرسی که آرومم کردی...

شاید دوای دردم فقط حال و هوای حرم اربابم بود که من و بردی تو اون فضا...

که من چقدر خوش شانس بودم که تو اون وقت کم

تونستم تو دسته ی سینه زنای حرمت راه پیدا کنم ...

دلـــم برای حرم اربابم پر میزنه ...

این روزها که زائراش دارن میرن و میان

کارمون شده یا بدرقه زائرا یا استقبالشون ...

و من هنـــوز شرمنده ی مهمون نوازی ها ی اربابم هستم...

هنوز جواب رفاقتش رو ندادم ...

اون حال دلـــم و خوب کرد اما من ...

بانو باز هم سفارش من رو میکنی؟؟

پیش داداشت ؟؟

پیش اربابم حسین ؟؟

باز هم راهم میدی حرمت ؟

شبهای دو دلی و تردید... فقط زیارته که دل آدم و آروم میکنه

20 دقیقه که خوبه ... حتی اگه 20 ثانیه باشه...

شما اراده کن

دل ِ من بار سفرش رو بسته ...

                   و عادتــــم شده و اُنــس دارد انــــگاری

                            سرم به جــــای ِ ضریحت ... به روی ِ زانـــو هـــا ....