آقـایِ غریـــبم ....

   هو المحبـــوب ...

 

    امشــب هفــت بــار قلبــم شکســت 

        هفـــت بـــار گـفــتم یـــا بــاب الحــــــوائــج

         و هـفــت بــــار بــــرای غــریـبی ات گــــریستم ...
 

 

دل است دیـــگر
گاهی بی بهانه ،  میگیرد... 
گاهی  هم با هر بهـــانه ای،  بغض میکند و میبارد ...
گاهی بدونِ اینـــکه بدانی چرا،  فقـــط حسِ بیقراری و بی تابی داری ...
امروز از همان روزهایی بود که دلـــم با هر بهانه ای بهانه گرفـــت ...
به خودم که آمدم فهمیدم این دل گرفتکی انگـــار ...
انگار جایی از این عالـــم
گوشه ای از گوشه ترین گوشه های دنـــیا هم، 
آقای غریبی را ....
آقای غریبی که برای من اما غریبـــه نیست ...
آقای غریبی  که  میبالم به خاطرِ ذریـــه اش بودن  ...
که نامِ سادات را از برکت وجود ایشان بر من نهـــاده اند...
آقای غریبی که  در کاظمیـــن ِ او
بیش از همه جـــا حس ِ خانه ی پدری  میکنم ...
آقای غریبم
امشب میهــــمان بغض های بی دلیلم
مثل ِ فردای ِ شمـــا ...

آقای غریبم

بگیر دست دلی را 

که تنها سرمایه اش محبت شماست...

 

             وا میــکند بر روی ما بـن بســـت ها را

                          یاب الحـــوائج شد بگیــــرد دســـت هــا را ...