ابنُ الکــریم...

 هو المحبوب... 

کریم که باشی نگاه نمیکنی ببینی

 آنکه دست گدایی به سمتت دراز کرده است

خودش را به نداشتن زده است 

و یا واقــعا ... 

کریـــم که باشی در مرامت نیست 

دستی را که به سمتت دراز شده است خالی برگردانی... 

کریـــم که باشی 

فقـــط کریـــم بودن بلدی و بس... 

انقدر کریـــم هستی که با قدومت 

ماه ِ رمضان شد رمضانُ الکریـــم ... 

آری با شــمایم 

حضــرتِ کریــــم 

اِبــنُ الکـــریم ... 

کریــم بودن را خوب از بابایتــان به ارث برده اید.... 

 و این منم،  همان گدای همیشگی 

 با دستانی که خالی تر از همیشه به سویـــتان دراز شده است... 

 

    میلادت مبــارک حضرت قاســم

              حضـــرتِ کریـــم زاده...