بیقـــرارم ...

 هو المعشـــوق... 

 

        آتش بگیـــر تا که بدانــی چه میـکشم

                        احســاس ِ ســـوختن به تماشــا نمیشــود ....

 

برای از تـــو نوشتن 

برای از تـــو گفتن 

کوچکترین بهانه ای کافیست 

تا دلــت بشـــکند 

کوتاهترین نگـــاهی 

تا قلـــبت بلرزد.... 

چه بهانه ای بالاتر از 

زمزمه های زاىران عرفــه و اربعیــن ات ارباب

تا دلِ تنـــگِ نوکــــری را به زانـــو درآورد؟

چه نگـــاهی جـــز نگـــاهِ مهـــربانِ شما 

تا قلبـــی را آرام کند؟؟ 

من به همین خیــالِ با تو بودن 

به همین ، سلام هایِ از راه دور..... دلخـــوشم 

اما خودت بگو با این دل بهانه گیرِ دلتنـــگ چه کنــم؟ 

 چه کنم رفیـــق؟؟ 

  با دلی که فقط بهانه ی تو را میگیرد 

                 و جز تو پنـــاهی ندارد.... 

 

 

 

 انگار تمام حرف های من را

خلاصه کرده اند در همین نوحه ای که برایت گذاشته ام

انــــگار سوختن رسمِ عاشقـــی است

باشــد قبول

اما رفـــیق هوایِ دل ِ تنگِ شکسته ای که عاشق اش کردی را هم داشته باش

هوای دلی که هوایی تـــو شده است و مدام با خود میخواند :

    میگه حسیـــن محـــشریه... تــه ِ لوطی گریــه

           این آقـــا مــادریـــه ... تـــو رو به مـــادرت

   از حــرمِ دل میخـــونه ،نــزار عقده اش بمونه به دلِ نوکرت

   گـــر به حــرم نروم ... به کجا بروم ؟ کجــا بروم ؟

        بی تو بهشت خدا، به خدا نروم ... کجـــآ بروم ؟؟

                  کربلا نروم ...کجـــا بـــروم ؟؟؟