سراپا،امید...

بسم الله...

هو المعبود.

إِلَهِی لا تَرُدَّ حَاجَتِی

وَ لا تُخَیِّبْ طَمَعِی

وَ لا تَقْطَعْ مِنْکَ رَجَائِی وَ أَمَلِی

 إِلَهِی لَوْ أَرَدْتَ هَوَانِی لَمْ تَهْدِنِی

وَ لَوْ أَرَدْتَ فَضِیحَتِی لَمْ تُعَافِنِی

إِلَهِی مَا أَظُنُّکَ تَرُدُّنِی فِی حَاجَهٍ

قَدْ أَفْنَیْتُ عُمُرِی فِی طَلَبِهَا مِنْکَ

 إِلَهِی فَلَکَ الْحَمْدُ أَبَدا أَبَدا دَائِما سَرْمَدا

 یَزِیدُ وَ لا یَبِیدُ کَمَا تُحِبُّ وَ تَرْضَى

 إِلَهِی إِنْ أَخَذْتَنِی بِجُرْمِی أَخَذْتُکَ بِعَفْوِکَ

 وَ إِنْ أَخَذْتَنِی بِذُنُوبِی أَخَذْتُکَ بِمَغْفِرَتِکَ

وَ إِنْ أَدْخَلْتَنِی النَّارَ أَعْلَمْتُ أَهْلَهَا أَنِّی أُحِبُّکَ

إِلَهِی إِنْ کَانَ صَغُرَ فِی جَنْبِ طَاعَتِکَ عَمَلِی

 فَقَدْ کَبُرَ فِی جَنْبِ رَجَائِکَ أَمَلِی

إِلَهِی کَیْفَ أَنْقَلِبُ مِنْ عِنْدِکَ بِالْخَیْبَهِ مَحْرُوما

 وَ قَدْ کَانَ حُسْنُ ظَنِّی بِجُودِکَ

 أَنْ تَقْلِبَنِی بِالنَّجَاهِ مَرْحُوما

 إِلَهِی وَ قَدْ أَفْنَیْتُ عُمُرِی فِی شِرَّهِ

      نگاه به دستان خالی ام نکن

              من پر از داشتن تو ام.... 

خدایا،حاجتم را برمگردان،و طمعم را قرین نومیدى مساز،

 و امید و آرزویم را از خود مبر.

خدایا،اگر خوارى ام را میخواستى،هدایتم نمینمودى،

و اگر رسوایى ام را خواسته‏ بودى عافیتم نمیبخشیدى،

خدایا،این گمان را به تو ندارم که مرا در حاجتى که عمرم را در طلبش سپرى کرده ‏ام،از درگاهت بازگردانى.

خدایا تو را سپاس،سپاسى ابدى و جاودانه،همیشگى و بی پایان،

سپاسى که افزون شود و نابود نگردد،

آنگونه که پسندى و خشنود گردى،

خدایا اگر مرا بر جرمم‏ بگیرى،من نیز تو را به عفوت بگیرم

و اگر به گناهانم بنگرى،جز به آمرزشت ننگرم،

و اگر مرا وارد دوزخ کنى، به اهل آن آگاهى دهم که تو را دوست دارم.

خدایا اگر عملم در برابر طاعتت کوچک بوده،

همانا از سر امید به تو آرزویم بزرگ است.

خدایا چگونه از بارگاهت با نومیدى و محرومیت بازگردم،

درحالیکه خوش‏گمانی ام‏ به بخشش وجودت این بوده که مرا نجات‏ یافته و بخشیده باز میگردانى.