میــــلادِ عشـــق ...

  هــو المعــشوق ...

 

       حسیــــــــــــن جــــان ؛        

            مثــل ِ یک مُـــرده که یک مرتـــبه جان میگیرد

                            دلـــــم از بردن نـــامت هیـــجان میگیــرد ...

 

 

  نام ِ تـــو میبرم و نوبــت پروانگی است

      در من از روزِ ازل یک رگ ِ دیـــوانگی است ...

         ***

الســـلام ُ علیک ای عشــــق

الســـــلامُ و علیــــک یا اباعید الله ...

و خـــداوند تـــو را آفرید

تا امشب تمامی عرش و فرش غرق ِ در سرور و شادی باشند...

و مـن روزی به دنیـــا آمـــدم

که عاشق ِ تـــو شدم

و شکــــر خدای را که عشقت را روزیِ دل ِ شکسته ام کرد ....

و من امشب با دلی دلتنگ

با چشمانی گریان

روزهای خــوب ِ کنـــار ِ تو بودن را به خاطـــر می آورم

و برای میلادت

برایِ تــــو را داشـــتن

جشـــــــن میگیرم ....

                  شـــاه را کرد تجســم و به پایــش افتــاد

                                   مثـــل ِ هــر بار فقــط باز گـــدا گفت : حـــــرم               

 

 

هــوای ِ آمــدنـت ...

 بســـم الله ...

     

     یـا ابـاصـــالح المهـــدی 

        شعــــبان یـــعنی حکـــایتِ قـــدم هـایـت ...

رُقـــعه ای از عبــد به مـــولا...

این باران هایے که می بارد و نمی بارد ،

همه را شاعر کرده است

باریدنش یک جور ، نباریدنش جور دیگر ، حجم نداشتن هایت را به رخ ما می کشد

این جایے که بےتو ،

نه زمینش زمین است ، نه آسمانش آسمان.

مےگویم : پدرانمان سیب سرخ کدام جنت اعلایے را گاز زدند

که فرزندانشان از طول و ارض درک ولایت شما رانده شده اند ؟

این طول و ارض جغرافیای غربت را ، بےشما نخواهیم کجا را باید مُهر کنیم ؟

" به جان عزیزتان ، بودن بےدرک شما ، عین ظلم است "

می فرمایی ندبه بخوان ؟

مےخوانم : اشکوا الیک !

شکایت دارم برشما !

از تنـــهایے خودم ،

از تنـــهایے شما....

              ما مشــقِ غـــم ِ عشـــق ِ تـــو را خـوش ننوشتیـــم

                            اما تـــو بکــــش خـــط به خطـــای همــــه ی مـــآ

عــاشـق پیــشه ...

  هــو المعــــشـوق ...

 

       تــــا بـــوی ِ زلـــف ِ یـــار در آبادیِ مــن اســـت

                      هر لـــب کـه خـــنده میــکند از شـــادی ِ من است ....

 

عاشـــق که بشــوی

تمـــامِ دیــن و دنیـــایت میشــود معشـــوقت

زمینـــن و زمــان را به هم میدوزی تا با او باشـــی

کنـــارِ او باشی ...

اگــر عاشـــقی را خــوب بلـــد باشی
لحظه ای چشـــم از معشوقــت بر نمیــداری
لحــــظه ای از یادش غافل نمیـــشوی
لحظــــه ای دوری از او را نمیخواهـــی ...
  
      ***
عاشـــق که باشی بیقـــراری برای روز ِمیـــلاد ِ یــار
من را خودت عاشـــق کرده ای اربـــاب
با مهربـــانـــیت
با محبـــتت
با رفاقـــتت ...
با نگــــــاهت ...
خوبـــتر که فکـــر میکنم به خـــودم میــگویــم
آنکه اول عاشق شد کــه بــود؟
من بــودم یــا ...
من که غرق در گنـــاه بودم و هســـتم
من را با حسیــــن ِ فاطـــمه چه کار بود ؟؟
خوبــــتر که فـــکر میکنم
انــــــــگار ...
در من چـــه دیدی که خریدی ام
که این گونه عاشق ِ خودت کردی ؟؟
که مـــرا در محبت و مهـــــربانیت غـــرق کردی ؟
در من چه دیدی که این چنین آواره ی کویـــت شده ام ؟؟
و چـــه خوب شـــد که دست ِ من را هـــم گرفتی
و چـــه خـــوب شد که مادرت مرا برای کنیــزی ات قبــــول کرد
و چــــه خوب شد که تــــو اربـــــاب شدی و مــــن نوکرت ...
و چــــه زیبا عاشقی کردن را میــدانی
و چه زیـــبا همیشــــــه نگـــــــاهت با من است
همیشــــــــه قلبـــــــت از محبــــت لبریــــــز است ...
محبـــــت به منی که سرشارم از تغــــــافل
از عهــــــــد شکنی
از روسیـــــــــاهی
اما اربــــاب که تـــــــو باشی
خوبــــــــی کردن را خــــــــوب بلـــدی
حتی اگر نوکـــرت روسیاهی چون مــــن باشــــــــد ...

          ****
و چه خـــوب شد که من عاشقت شــــدم
زائــــرت شــدم
چه خـــوب شد که دست ِ دلــــم را گرفتی
حال ِ دلــــم را خــــــوب کردی ...
و چه خوب شد که خـــدا تـــو را برای ِ خـــودش آفرید
و چـــه خــــوب شد از طفیــــلی وجودِ شما
زیر سایــــه ی نگـــــــاه ِ مهـــــــربانـــت نفس میکشــــم
اربــــــــــاب ....

         ما تشـــنه ی عشـــــقیم و شینــدیم که گفـــتند
                    رفـــع ِ عطش ِ عشــــق ، فقـــط نــام ِ حسیــــن (ع) اســت ...

 

 

یتـیم مکه ای امــا، بــزرگِ دنــیایی ...

 هــو المحــبوب ...

   چه نیازی ست به اعجـــاز

            نگــاهـــت کافی سـت

              تا مسلمان شود انسان اگر انسان باشد...

از قضـا رد شـــــدی و راه قـــدر را بســــتی

رفتـــی آنسوتر از اندیـــشه و در را بستـــی

رفتی آنجا که به آن دست فلک هم نرسید

و به گرد قدمـــت بال ملــــک هم نرسیــــد

عرش از شـــوق تو جان داده کمی آهسته

جـــبرئیل از نفــــس افتاده کمی آهســــته

پشـت افلاک به تعظیم شکوهت خـم شـد

چشــــم تو فاتـــح اقلیــــم نمی دانم شـد

آنچه نادیده کسی دیدی و برگشـــتی باز

سیب از باغ خدا چــــیدی و برگشتــی باز

       چه کسی جز تو چــهل مرتـبــه تنــها مانده

                       از تحیــــر دهــــن غار حـــرا وا مــانـده ...

اسیــــر ...

هــو المعشــــوق ...

 

     پـــر می زنـــد دلـــــم به هـــــوای ِ زیــارتـــش

                 هـــر روز خســــته حـــال تـــرم .... خســــته حال تــر 

 

 

دلی که بهانه گیر شده است را با چه میتوان آرام کرد؟؟؟

وقتی خاطری ی شبهای حرم بی تاب اش کرده است ...

وقتی در پنـــاه ِ نگاه ِ ارباب اش آرام بود و قرار داشت ...

جز نگـــاه ِ معشـــوق 

چه چیزی این دلِ بهانه گیر را آرام میکند ؟؟؟

خودت بگـــو اربــــابِ خــــوبــم

دلی که اسیـــرت شده است را

با چـــه بهـــانه ای آرام کنـــم؟؟

      هـر چـــه میـــخواهم غمــــم را در دلـــم پنهان کنم

                        سینه میگوید که من تنـــــگ آمــــدم فریـــــــاد کن ....

 

 

آقـایِ غریـــبم ....

   هو المحبـــوب ...

 

    امشــب هفــت بــار قلبــم شکســت 

        هفـــت بـــار گـفــتم یـــا بــاب الحــــــوائــج

         و هـفــت بــــار بــــرای غــریـبی ات گــــریستم ...
 

 

دل است دیـــگر
گاهی بی بهانه ،  میگیرد... 
گاهی  هم با هر بهـــانه ای،  بغض میکند و میبارد ...
گاهی بدونِ اینـــکه بدانی چرا،  فقـــط حسِ بیقراری و بی تابی داری ...
امروز از همان روزهایی بود که دلـــم با هر بهانه ای بهانه گرفـــت ...
به خودم که آمدم فهمیدم این دل گرفتکی انگـــار ...
انگار جایی از این عالـــم
گوشه ای از گوشه ترین گوشه های دنـــیا هم، 
آقای غریبی را ....
آقای غریبی که برای من اما غریبـــه نیست ...
آقای غریبی  که  میبالم به خاطرِ ذریـــه اش بودن  ...
که نامِ سادات را از برکت وجود ایشان بر من نهـــاده اند...
آقای غریبی که  در کاظمیـــن ِ او
بیش از همه جـــا حس ِ خانه ی پدری  میکنم ...
آقای غریبم
امشب میهــــمان بغض های بی دلیلم
مثل ِ فردای ِ شمـــا ...

آقای غریبم

بگیر دست دلی را 

که تنها سرمایه اش محبت شماست...

 

             وا میــکند بر روی ما بـن بســـت ها را

                          یاب الحـــوائج شد بگیــــرد دســـت هــا را ...

 

 

 

قـرارِ عاشـقی ...

 بسم الله... 

 

        من شـبِ جمــعـه قـرارِ تــو دلــم میخــواهد 

                   صبـــحِ فـرداش کنـارِ تــو دلـم ... میـــخواهد

 

 

گفتم:

دلم گرفته و ابرهای اندوهش سیل آسا می بارد.

با آمدنت پایان خوشی بر دلتنگیم باش.

فرمودی بگو:

❣ الّلهُــــمَّ عَجِّــــلْ لِوَلِیِّکَــــ الْفَـــــرَجْ ❣

گفتم: اگر امید آمدنت نبود

اگر روز خوش ظهور در ذهنم تجلی گر نبود

 هیچ گاه روزگار انتظار را برنمی تابیدم

 به خاطر تنها دلخوشی دل غمدیده ام بیا.

فرمودی بگو:

❣ الّلهُــــمَّ عَجِّــــلْ لِوَلِیِّکَـــ الْفَـــــرَجْ ❣

گفتم: روز آمدنت نبودم، روز رفتنت هم نبودم

 اما حالا با التماس از تومی خواهم که روز ظهورت باشم.

فرمودی بگو:

❣ الّلهُـــمَّ عَجِّـــلْ لِوَلِیِّکَــــ الْفَـــــرَجْ ❣

گفتم: چه روزها و چه شبها این دعا را زمزمه کرده ام

 اما تو نیامدی.

فرمودی:صدای تپش های قلبت را بشنو

اگر از جان برایت عزیزترم، با هر صدای تپش قلبت باید

زمزمه کنی

❣ الّلهُـــمَّ عَجِّــــلْ لِوَلِیِّکَــــ الْفَـــــرَجْ ❣

و من به عقب بازگشتم و دیدم

که چه سالها قلبم تپیده وبرای آمدنت دعای فرج نخوانده ام

ای عزیزتر از جانم.. 

          پــر گرفتــیم ولی باز به دام افتـــادیم

                        شرط بی بــال و پــری بود و نمــیدانستیم

 

 

شهیــدِ عشق...

    هو المعشوق... 

          امشب بیــا به مجــلسِ یـک خواهـر شهیــد ... 

امشب کنار تو

روی تل زینبیه 

مینشینم و برای حسین ات گریه میکنم....

امشب حال شما  را خوب میفهمم بانو 

ارباب ما ندیده دلها را شیفته ی خود کرده 

شما که جای خود داری... 

امشب با خواهر عاشقی گریه میکنم 

که نه تنها عشقش را از دست داده 

بلکه درست روبروی چشمانش 

شاهـدِ ..... 

خواهـــرت شهید شد ارباب

شهیــدِ  تو 

شهیدِ عشـــق 

و هیچ چیز به جـــز زیبایی ندیــد ...

دلِ بابایی ...

  هو المحبوب

 

      حسین جــان

              پسرانت همــه را ، نامِ علـى بنهادى

                       جــانِ عالــم به فداىِ دلِ بابایـى تــو ...

 

 

از بیـــابان بوی گنــدم مانده اســت

عشـق روی دست مردم مانده است

باز هـــم یک روز طوفــان می شـــود

هر چه می خواهد خدا آن می شود

می روم افتان و خیــــزان تا غدیــــــر

باده ها می نوشم از جوشن کبیــــر

آب زمزم در دل صحرا خوش اســـت

باده نوشی از کف مولا خوش است

فاش می گویم که مولایم علیــست

آفتــاب صبـــح فردایـــم علیـــست

هر که در عشق علی گم می شود

 مثل گل محبـــــوب مردم می شود

تا علـــی گفتم زبان آتــــش گرفــت

پیش چشمــم آسمــان آتش گرفت

آسمان رقصــــید و بارانـــی شدیـم

مــــوج زد دریــــا و طوفانی شدیـم

بغض چنــــدین ساله ی ما باز شد

یا علی گفتیـــم و عشق آغاز شد

یا علی گفتیم و دریــا خنـــده کرد

عشــق ما را باز هم شرمنده کرد

یا علــی گفتــیم و گلها وا شدند

عشـــق آمد قطره ها دریا شدند

       از سکوت و گریــه سرشـــارم علی

                  تا همیــــشه دوســـــتت دارم علی

 

        

 

کافری بیش نبودم، علوی ام کردی...

  هـو المحـــبوب ...

        آنان که در کنـــارِ علــی آرمیـــده انــد

                 کفـــران ِ نعمت اســت بهشت آرزو کنند ...

علی ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ

ﯾﺘﯿﻢ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﺖ ، ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ

ﯾﺎ ﻣﺴﯿﺤﯽ ﯾﺎ ﯾﻬﻮﺩﯼ

ﮐﯿﺴﻪ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﯼ دم در ﻭ ﻣﯿﺮﻭﯼ ..

ﻋﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ

 ﮐﻪ ﺧﻠﯿﻔﻪ ﻣﺴﻠﻤﯿﻨﯽ ﯾﺎ ﯾﮏ ﺷﺎﮐﯽ ﺳﺎﺩﻩ،

ﻣﯿﺮﻭﯼ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﻫﺪ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﺣﮑﻢ ﺑﻪ ﻧﻔﻌﺖ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﻨﺪ

 ﻭ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﮐند

ﺍﻭ ﮐﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺭﻓﺘﯽ ﻣﺴﯿﺤﯽ ﺑﻮﺩ

اصلا .... ﻋﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﻓﺮقى ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ

 ﺧﻠﺨﺎﻝ ﺍﺯ ﭘﺎﯼ ﺯﻥ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺩﺭآﻭﺭﻧﺪ ﯾﺎ ﯾﻬﻮﺩﯼ

ﻓﻘﻂ ﻣﯿﮕﻮﯾﯽ ﺍﮔﺮ ﺩﻕ ﮐﻨﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﺣﻖ ﺩﺍﺭﯼ ...

ﻋﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﻓﺮﻕ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ

ﺍﻭ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﯿﺖ ﺍﻟﻤﺎﻝ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮐﻠﺜﻮﻡ ﺩﺧﺘﺮﺕ ﺍﺳﺖ

ﯾﺎ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺩﯾﮕﺮ ، ﺍﺑﺮﻭ ﺩﺭﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺸﯽ ﻭ ﻣﺆﺍﺧﺬﻩ ﺍﺵ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ..

ﻋﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ

 ﺍﻭ ﮐﻪ ﺍﺯﺗﻮ ﮐﻤﮏ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻭ ﺳﻬﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﺍﺯ ﺑﯿﺖ ﺍﻟﻤﺎﻝ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻋﻘﯿﻞ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﺩﯾﮕﺮﯼ ...

ﺁﻫﻦ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﯽ ﺧﺮﯼ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺸﯿﻤﺎﻥ ﮐﻨﯽ ...

ﻋﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ

ﺣﺘﯽ ﮐﻌﺒﻪ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺳﯿﻨﻪ ﻣﯽ ﺷﮑﺎﻓد ﻭ ﺑﻪ آﻏﻮﺷﺖ ﻣﯿﮑﺸﺪ....