سرِ بهــار ندارند بلبلان ، بی تـو ...

 هوالمنصــــور

 

      کاش میشد روز و شـب پـــروانه وار گـردِ شمعِ نامِ تو پــــرواز کرد...

 

 آقــای من ؛

  مدتــی هست که ظرفِ گله ام سر رفته

            خــودم از دستِ خودم حوصله ام سر رفــته

 نه امیـــد است به من تا که امـــیدت باشم

         نه مفـــیدم که مگــر « شیــخِ مفیـــدت » باشــم

دلــم آن دل که خودت دستِ دلم دادی نیست

            نفســـم آن نفس ِ پنـــجره فولادی نیــــست

نیـــتم پاک نشد فــال ِ دلــم خــــوب شود

             بــاز با روضــــه مگـــر حالِ دلـــم خـــوب شود ...