فقیـــر ...

 بسم الله... 

4. 

آدم باید فقــیر باشه

باید پیشِ تــو فقیـــر باشه 

باید بفهمه که هیچـــی نداره

بفهـــمه که بدونِ تـــو هیچی نداره 

گدایی کردن فقط دمِ درِ همیــن خونـــه است 

که به آقــایی میرسونه آدم و... 

که به جز تـــو و حسیـــن ات

درِ خونه هر کـــی رفتـــم

دل به هـــر کی دادم 

زمین خوردم و شکستــم... 

        اللهم اغفر الذنوب التی تُنــرِلُ النِقـَـم .... 

ماهــی

 بسم الله... 

3.

بعضی وقتــها میشم یه ماهی 

ماهی که از تـُـنگش افتاده بیـــرون 

هی پر و بال میزنم

هی خودم و میکوبم به این طــرف و اون طــرف 

خودمم نمیدونم دنبالِ چی ام 

چی میخـــوام 

فقط میدونم یهـــو دلم بی قرار میشه 

اونوقته که تو رو بیشتر از همیشه میخوام 

که آرومـــم کنی 

اون وقتــه که دستم و میزارم روی سینه ام و 

به حسیـــن ات سلام میــدم 

بعضی وقتها که مثل همون ماهی 

از لایِ دستهای تو افتادم بیـــرون 

وقتی که تو رو تـــو زندگیم کم دارم 

اینجوری بی تاب میشم و بیقــــرار...

اما تــو من  و به حال خودم رهـا نکنی... 

من و به جز حسین ات به کس دیگه ای نسپری خـــدا...

                    واغـــفر لِیَ الذُنــوبَ التی تُنِِزِلُ البـَــلاء ....

دل ...

بسم الله.. 

2.

گفــت دوست داشتن به دلــه 

نــه به دلیــل 

گفتم کارِ دل قانـــون نداره 

هیشکی زبــونش و نمیفهمه...

  نمیــشناسه... 

   

با دلِ بهـــونه گیـر چه میشه کرد؟ 

دلی که یه روز خوبـه و یـه روز نه؟ 

دلی که با هر تلنگـــری میــشکنه ...

به هم میـــریزه و بی قـــرار میشه؟؟ 

چی کار میشه کرد جز اینکه سپردش دستِ تـــو؟؟ 

از اول مالِ تــــو بوده 

تا آخر هم باید مــالِ تــو بمـــونه... 

بگیـــر ازم و آرومش کن 

بگیـــر و بسپرش به حسین ات... 

          واغــفِر لِیَ الــذُنــوبَ التی تـَــرُدَّ الــدُعــا ... 

آشتی ...

 بسم الله... 

1.

گفت بعضی وقتها سرت رو بالا بگیر

من و نگاه کن 

سرم و بالا گرفتم 

اما نتونستم خیلی بهش نگاه کنم

از خجالت

از شرم 

سرم انداختم پایین 

زانو هام و بغل کردم و  نشستم

تا اینکه خودش اومد اینــجا

همین پایــین 

پیشِ مــن 

بغلــم کرد

آرومـــم کرد

اصلا انگار نه انگار که من همونی ام

که خیلی وقتها به یادش نبــودم 

که با کارهام دلش و شکونــدم

گفت بیـــا با من آشتــی کن 

من که تــو رو ول نمیکنم

حسیــن اش رو نشونم داد

گفت که بهتـــرین رفیـــقِ برات

گفت همیشه هـــوات و داره... 

       واغـــفِر لِـیَ الذنــوبَ التـــی تقـــطَعُ الـــرَجَاء

مهمـــونــی

  بســم الله ...

      

           هر دری بستـــه شــود جــز درِ پــر فیض ِ خــدا

                              این درِ خـــانــه عشــق است که باز است هنـــوز ...

      

       

بـه نامِ خـــدا 

بـه نامِ تـــو 

تـویـی که مال منی 

تـویی که قراره من و هم مــالِ خــودت بکنی 

تویی که خوب دلـــم و آروم کردی این روزها

با کدوم اسم صدات زدم که بالاخره جوابــم و دادی نمیــدونم 

فقط میدونم آرومم 

آرومم و منتظرم که تـــو از راه برسی 

دارم حاضر میشم برای دیدنــت 

برای اومدن پیــشت 

برای مهـــمونی... 

راستی من دارم  میام؟ 

یا تویی که قراره مهمون خونه های ما بشی؟؟

ما که همیشه سر سفره ی تـــو بودیم و هستیم 

سرِ سفره ی محبتت... 

سرِ سفره ی عشقت... 

 بازم قراره بیای و دست بکشی رو دلامون 

مثل همیشه قشنگ شه همه چی تو ماهِ تــو 

ماه ضیافت... 

ماه بندگی... 

میــخوای همه رو مهربون کنی با هـــم

میخـــوای طعـــمِ واقعی دوست داشتن و نشونمــون بدی

دوســـت داشتنِ تـــو

میخـــوای همه مون و مالِ خودت بکنـــی

مال ِ خودِ خـــودت ...

وقتی مالِ تــو بشیم

وقتـــی خودمـــون و بسپریم دستِ تو

وقتی تکیه گاهمون تـــو باشی

دیگه هیچ طوفانی نمیتونه ما رو بلرزونه ...

هیچ ابری نمیتونه غصــه هاش و روی سر ما بباره ...

چون ما مالِ تـــو شدیم

چون خودمـــون و به تــو سپــردیم ...

چون تـــو همیشه هوای بنـــده هات و داشتی و داری ...

 

        فقــط تـــو مشــتری دســتِ خالی ام هستی

              اگــرچـه دل پیش تــو گاهی هسـت و گاهی نیست

             تـــو دســت ِ یخ زده ام را گرفــــتی و انـــگار

                         به نـامه ی عمــلم اصلا اشتباهی نیســت ...

 

 

خـورشیـد ِ شب ...

 بسم الله ...

 

              نامت بلنــد و اوجِ نگــاهت همیشــه سبز

                            آبی ترین بهانه ی دنیــای من سلام

             قلبی شکسته دارم و شعـــری شکسته تر

                           اما نشسته در تب ِ غوغـــایِ من سلام ...

 

گفت خوشبخت اونیه که شبا درد دلش رو

به امام ِ زمانش بگه ...

بهش گفتم کاش اول بگی

اصلا روت میشه تو چشمای امام زمانت نگــاه کنی ؟

   ***

نه

اصلا روم نمشه توی چشات نگاه کنم آقا جون

اما باشه

میگم

دردِ دلـــم و میگم

من از تاریکی و تنهـــایی میترسم

خیلی میترسم

اما اینجا وسطِ تاریکی و تنهایی گیـــر کردم

گیر کردم بدونِ شما آقــا

گیر کردم وسط گنـــاه

نمیخوای بیای و دستم و بگیری ؟

مگه ما رو به شما نسپردن...؟

مگه پدر مادرها بچه های بدشون و از خونه میندازن بیرون ؟

مگه اینجوری نیست

که مـا بــدا با یه نگـــاه ِ شما سر به راه میشــیم؟

میشیم همونی که خودت میخـــوای ؟

مگه همین طوری نیست بابای مهـربـونـم ....؟

                      دیــری است آســـمان ِ مرا شــب گرفـــته است

                                  خورشیــــد ِ من برای چـــه تآخیـــر کرده ای ؟؟

 

 
 

طبیــب ...

  هوالمحبــوب... 

 

      ما در این شهر غریبیـــم و در این ملک فقیــر  

                           به کمند تو گرفــتار و به دام تو اســیر 

      من نظر باز گرفتن نــتوانم همــه عمـــر

                       از من ای خسرو خوبــان تو نظــر باز مگیـــر

 

 

هر جوری شده خودت و مهیای سفر میکنی 

هیچی نمیتونه جلوت و بگیره وقتی قصد رفتن کردی

وقتی دلت براش تنگ شده 

وقتی دلت فقط کنار اون آروم میشه

دیگه جای موندن نیست 

فقط باید بار سفر و برداری و بری

بری و با اولین قطار راهی مشهد بشی 

تا رسیدی بگی امام رضا دلم برات تنگ شده بود

خیلی دلم برات تنگ شده بود... 

بگی درد و دل تمام این روزایی که ازش دور بودی و... 

بگی امام رضا درسته به کربلا راهم نمیفته 

اما گنبد طلای مشهدت چیزی کم از کربلای ارباب نیست 

خودت پناهی برام 

تنها بهونه ی آرامشم 

بگی باز من اومدم

همون گدای همیشگی 

باز اومدم گدایی 

اومدم یه قلب آروم ازت گدایی کنم...

بگی دل بی قرارم رو

آوردمش پیش تو،  پیش طبیب.... 

بگی و خیره شی به گنبد طلا

چش تو چش شی با ضریح آقا 

هی نجوا کنی با آقات و هق هق بزنی زیر گریه 

تنها جایی که میتونی بلند بلند گریه کنی همینجاست ... 

انقدر گریه کنی تا سبک شی... 

آخه امام رضا مهربونه 

دلش طاقت نمیاره گریه ت رو ببینه 

زود میاد و اشکهات و پاک میکنه

زود دست میکشه رو دلت و آرومت میکنه 

تو هم این بار تو چشاش نگاه کنی و بگی 

امام رضا به جان جوادت 

اینبار تا جاجتم و ندی نمیرم 

تا دلم و آروم نکنی برنمیگردم... 

            گرچه در خیل تو بسیار به از ما باشد 

                         ما تو را در همه عالم نشناسیم نظیر...

 

 

بانــوی بهشــت ...

  بســم الله ...

          آمــدی نــازترین یــاسِ معطـــر باشی

             در دل خسته ی ما عاطـــفه پــرور باشی

یـک مــاه آفریده ای

با هــزاران ستــاره
غــرق در نـــور
غرق در شادی و شعــف
هر روزش را که نگاه کنی گلی در خاندانِ عصمت به دنیــا آمده است
راه بنــدانی به راه انداخته ای
راه بندانی به رویِ تمـــام غــم ها
به رویِ تمــــامِ نا امیدی ها
و به بنـــده ات میگویی
تــو فقط مرا بخـــوان
به حُــرمتِ هر کدام از این دسته گل های اهلِ بیتِ نـــور که میخواهی
در این ماهِ پر از شادی و برکــت
تو فقـــط مــرا بخــوان
و درب های قلبت را به روی هرچه نا امیدی است ببنــــد...
به رویِ هر که غیـــر از من ...
و من با شوق اجابتت میکنم
با جان به استقبالت می آیم
اصلا مگر من که را دارم به جز شما ...
و امروز با توسل به دستان کوچک نازدانه ی ارباب
تمام دل نگرانی هایم را به تــو میسپارم
مهربان خدای عاشـــقم ...

    یک نفر آمده و اذن دعا می خواهد

    او مسیحی است

    ولی از تو شفا می خواهد

    باز با شـوق یکی چادر کوچک آورد

    دختــری نذر نگــاه تو عروسک آورد

چـرا غـانـی

  بسم الله... 

    

           شهــر شد بی تــو چــراغانــی و نــور افشــانی

                             بــینِ مــا فاصــــله هـــا را تــــو فقــط میــــدانی ...

 

نگاه کن به کوچه ها

خیابان ها... 

ببین هنوز نیامده چه غوغایی کردی 

چقدر حال همه خوب است 

چقدر بهانه ی به دنیا آمدنت خوب است 

چقدر امشب کوچه ی ما زیبا شده بود 

چقدر گل 

چقدر گلاب 

چقدر عود 

چقدر اسپند... 

نگاه کن چه مهربان شده اند همه 

سر راهمان را میگیرند و با اصرار 

با شربت و شیرینی کاممان را شیرین میکنند... 

چشمانمان را که خوب باز کنیم میبینیم.... 

وقتی تولدت بهانه ای میشود برای این همه زیبایی

برای مهربان شدن اهالی این دیار

روزی که خودت را نشانمان دهی 

چه گلستانی میشود دنیا... 

و چقدر  برای دلــم خــوب است

 در این روزهای دوری و فـــراق 

حتی برای چند روز 

حتی برای چند ساعت 

حتی برای چند لحظه 

از این متفاوت شدن روزها 

از این شیرین شدن لحظه ها

آرام بگیرد و با خودش زمزمه کند 

    تـــو میــای و همه دردامون دوا میشه 

         تـــو میـــای و دلا خونه ی خـــدا میشه... 

                        تو میــای و دلــــم وا میشه.... 

 

مُـنجــــی ...

 بسم الله... 

    به راهـــت خیـــره میمانم و میـــدانم کــه می آیی...

در آخر باز هم 

 گره ی کار به دست خودت باز خواهد شد... 

 و در آخرین شب غیبتت 

درکنار خانه ی کعبه 

سر به سجده می گذاری و تا صبح

 ذکر أمَن یُجیب میگیری.... 

ُ آری 

قلبت از این غیبت طولانی گرفته

از شیعیانی چون ما 

از اینهمه غریب بودنت آقا... 

از بی مهری های ما.... 

 و تا اذان صبح میخوانی و ندبه میکنی... 

«أمَن یُجیبُ المُضظَرّ إذا دَعاهُ وَ یَکشِفَ السّوء»

مگر به جز خودت کسی مضطر شده از این غیبت؟ 

از اینکه هستی اما تو را نمیبینیم

نمیشناسیم....  

مگر مظطر شدیم که دعایمان برای ظهورت به اجابت برسد؟؟

  و از حال تو  ملائک به گریه افتاده 

و ندا می آید: 

برخیز که خداوند دعایت را مستجاب

 و فرج را امضاء نمود...

 ****

مولای خوبم 

قربان دل شکسته ات... 

که حتی در بین منتظرانت هم غریبی

دیگر زمان آن رسیده... 

ندبه های ما به جایی نمیرسد... 

کسی اینجا مضطر نیست

چشمان کسی منتظر نیست... 

دلی نگرانت نیست

دیده ای به راهت خیره نمانده است

و ما فقط لاف عاشقی میزنیم 

اما تو برای حال دل خود

برای نور دیده ی ما

 بخوان تا صبح دعای «أمَن یُجیب...را 

بخوان که گره ی کار 

با نجوای دل ی شکسته ی تو باز خواهد شد. 

  مولا بخوان تو آیه ی «أمن  یُجیب» را

         زیرا که می رسد به اجابت دعای تو....