مُـنجــــی ...
- سه شنبه, ۱۲ خرداد ۱۳۹۴، ۰۸:۳۶ ب.ظ
بسم الله...
به راهـــت خیـــره میمانم و میـــدانم کــه می آیی...
در آخر باز هم
گره ی کار به دست خودت باز خواهد شد...
و در آخرین شب غیبتت
درکنار خانه ی کعبه
سر به سجده می گذاری و تا صبح
ذکر أمَن یُجیب میگیری....
ُ آری
قلبت از این غیبت طولانی گرفته
از شیعیانی چون ما
از اینهمه غریب بودنت آقا...
از بی مهری های ما....
و تا اذان صبح میخوانی و ندبه میکنی...
«أمَن یُجیبُ المُضظَرّ إذا دَعاهُ وَ یَکشِفَ السّوء»
مگر به جز خودت کسی مضطر شده از این غیبت؟
از اینکه هستی اما تو را نمیبینیم
نمیشناسیم....
مگر مظطر شدیم که دعایمان برای ظهورت به اجابت برسد؟؟
و از حال تو ملائک به گریه افتاده
و ندا می آید:
برخیز که خداوند دعایت را مستجاب
و فرج را امضاء نمود...
****
مولای خوبم
قربان دل شکسته ات...
که حتی در بین منتظرانت هم غریبی
دیگر زمان آن رسیده...
ندبه های ما به جایی نمیرسد...
کسی اینجا مضطر نیست
چشمان کسی منتظر نیست...
دلی نگرانت نیست
دیده ای به راهت خیره نمانده است
و ما فقط لاف عاشقی میزنیم
اما تو برای حال دل خود
برای نور دیده ی ما
بخوان تا صبح دعای «أمَن یُجیب...را
بخوان که گره ی کار
با نجوای دل ی شکسته ی تو باز خواهد شد.
مولا بخوان تو آیه ی «أمن یُجیب» را
زیرا که می رسد به اجابت دعای تو....
****
میلادت مبارک آقای خوبم
بابای مهربانم
زبانم شاکر است برای داشتن همچون تویی در این روزگار پر از بی مهری
اما قلبم گرفته است
وقتی حتی در شب میلادت
چشمانمان از دیدنت کورند
و ما چه ناباورانه به ندیدنت عادت کرده ایم....
پس
بیا تا جوانم
بده رخ نشانم
...
اللهم عجل لولیک الفرج