خاک آدم که سرشتند، غرض عشق تو بود...

بسم الله...

هوالمعشوق. 

وقتی یه دنیا درد و

به عشق 

یه لحظه نگاهش تحمل میکنی

به شوق دوباره دیدنش 

دوباره تو آغوشش گریه کردن و 

آروم شدن و 

دوباره براش از همه ی حرف ها گفتن... 

وقتی همه ی زندگیت و گرفت

وقتی صبح و شبت شد

وقتی تنها رفیقت شد 

وقتی از پدر و مادرت برات عزیزتره 

وقتی بدون اون نمیتونی نفس بکشی

وقتی بدون اون نمیتونی آروم نمیگیری 

یعنی واقعا عاشقش شدی.... 

اونم معشوق بودن و خوب بلده 

ارباب بودن و خوب بلده. 

همیشه هوای دلت و داشته

همیشه زخم های دلت و رفو کرده 

همیشه... 

انقدر خوب بوده که 

نتونستی بعد از دیدنش 

بدون خودش 

بدون خیالش

بدون عکس حرمش

حتی یه لحظه هم دووم بیاری...  

حالا با همه وجودم حس میکنم 

درد ها رو دادن که پی درمون بگردی 

که بری کربلا و

از خودش

از نگاه مهربونش 

دوای همه بیقراری های دلت رو بگیری 

حالا

 همه ی دردها رو 

به شوق نگاه دوباره ت

به جون میخرم 

ارباب.

  قصه ی عشق از آنجا شروع شد که خدا

             عشق یک بی کفن انداخت میان دل ما....