شهر ری با ناله ے عشـــاقِ مولا آشناست ...

بسم الله...

هوالمحبوب .

و خودتان خوب میدانید

دستانم ڪه از همه جا کوتاه مےشود و

دردها و غصہ ها که در جانم زبانه مےکشد و

پاهایم که به کربلا نمیرسند 

کوله بارم میبندم و

به بهانه ی زیارتِ شبِ جمعه ے حرم و

به نیابت از ڪربلا 

جسم و جان خستہ ام را راهے حریم شما مےکنم ...

و خودتان خوب  میدانید 

ڪه درد و غصه بهانه است و

دلم دلتنگتان شده است 

تا دوباره 

تمام خاطره ها و 

تمام دلتنگی هایش را 

کنارِ ضریحتان به مرور بنشیند ....

دست هایم که از همه جا کوتاه میشود و

دلتنگ مدینه و مشهد و کربلا که میشوم 

خودم را میرسانم به محضر کریم و مهمان نوازتان

که حالا بعد از این همه سال 

تمام ِ دار و ندارِ دلم شده اید و 

درد آشنا ترین طبیب روح و جــانم...

به رسمِ رفاقت اما 

دستانِ به کربلا رسیده و 

پاهای زیارت رفته ام 

هر کجا که باشند باز هم 

بهانه ے سیّـــدِ کریمشان را میگیرد و

درد و دوری و دلتنگی و 

شبِ جمعه را بهانه میکنند 

تا باز هم در حریـــمِ قدسی تان پناهش دهید و

نگـــاهش کنیـــد و

رفیـــقِ راهش باشیــد ...

حضرتِ شـــاه

حضرتِ کریــــم

حضرتِ عظیــــــم.

    غم های بی حسابِ مرا زود میبرد

         نام گره گشای تو یا سیدالکریم ...